Herman

Bij mijn weten heb ik er tot gisteren niets over gehoord. Tot er toevallig een klein berichtje op mijn scherm langskwam, via Twitter meen ik, terwijl ik nota bene de boekhouding van de Zonnebloemafdeling aan het bijwerken was: Twerking. Deze sensuele dans bestaat al sinds 1993. Niet voor mij dus, maar dat is niet zo gek. Zie jij mij twerken? Hoewel ik, op aanraden van Jaantje, mijn fysiotherapeute, al gedurende een aantal weken dagelijks kwispel. En goedbeschouwd, als ik mijzelf al kwispelend voorstel, lijkt dat qua heupbewegingen op twerken.

Terwijl ik over de Waalbandijk ren herinner ik mij beelden uit de Zapservices van Pauw en Witteman: zij kwamen in een flits voorbij en, wat een toeval… Twerking! ‘Paus Franciscus’ en ‘Vladimir Poetin’, beiden gekleed in judokleding, demonstreerden hoe soepel zij nog in de heupen zijn.

Twerken dieren ook? Ja! Daar let ik vandaag extra op. Ik zag nog niets wat er op leek. Of het moet die Schotse Hooglander zijn geweest. Dat enorme beest staat gewoonlijk sloom in zijn weitje langs de Hommelstraat. Ik groet hem altijd maar of Herman mij dan vanonder zijn warrige Beatleskuif opmerkt is niet duidelijk. Vandaag kwam hij stomend achter het wrakke schuurtje tevoorschijn en sukkelde naar de draad die ons scheidde. Zou hij misschien…? Ja, bij nader inzien kan ik mij Herman wel twerkend voorstellen.

Zijn eigenaar, gezien de massieve gestalte van Herman lijkt ‘baasje’ mij onjuist, heeft inmiddels in de gaten dat zijn stier subliem twerkt. En ook al is die wellicht lid van de Partij van de Dieren, de eigenaar bedoel ik, daar maakt hij graag gebruik van! 

Hij heeft Herman schoon geborsteld, zijn haren gekamd en zijn achterpartij netjes glad geschoren. Aan en om de staart bevestigde hij een van Herman’ prijsrozetten, in de kleuren van de Nederlandse vlag, compleet met linten, en aan de hoorns zwarte puntvlaggen.
A la ‘meisje-in-string-twerkt-op-klassieke-muziek’ stelde hij een draagbare geluidinstallatie op, daarop een LP van Gustav Holst. Zo, Herman kan beginnen.

Ik ben niet de enige toeschouwer. Het halve dorp is uiteindelijk toe komen stromen. En uit de provincie. Het dorp staat vol geparkeerd blik; slimmeriken kwamen via de Waalbandijk.
De eerste opzwepende klanken van ‘The Planets’ klinken. Herman maakt een knicks, keert zich om, zakt door zijn poten en schud zijn soepele billen op de maat van de muziek. Wij zien bewonderend hoe forse spierbundels onder de gladde huid rollen. Het prijsrozet swingt heftig mee. Links en rechts kan men zich niet inhouden: applaus en gejuich is Herman’ deel. De muziek bereikt een nieuw hoogtepunt: Herman gooit voorpoten en kop omhoog. De puntvlaggen hangen als de slippen van een jacquet langs het kleurige rozet. Opnieuw gejuich en stormachtig applaus.

Een collectezak, te leen gekregen van de Protstante Gemeente, gaat rond, terwijl Herman op zijn vier poten bijkomt van zijn inspanning, tevreden kauwend op een pluk geurig hooi dat hij als dank kreeg toegestoken.
‘Stop het geweld tegen angorakonijnen!’, staat te lezen op een fiks bord terzijde. Nee, niet door de verkoop van angorabreisels te verbieden. Er is een beter, misschien afdoende, middel!

Nu weet ik toevallig dat angorakonijnen gek op zo’n prijsstrik als dat van Herman zijn. Bovendien willen zij graag geschoren worden, al is het maar om gezond te blijven. Geplukt worden, dat willen zij echt niet: maak dat jouw baasje maar eens duidelijk als jij slechts je moerstaal spreekt. Chinees of Taiwanees is dan lastig. Zelfs als je het uitgilt verstaat men jou niet!

Wij moeten hen dus helpen! Laten wij zorgen dat de PETA voldoende middelen krijgt om op basis van duurzaamheid jaarlijks een schoonheidswedstrijd uit te schrijven. Een van de internationale richtlijnen: minimaal drie centimeter (zoals een thuisbreister deze week overtuigend betoogde.)

Het mooist geschoren angorakonijn wint een prijsrozet en diens eigenaar een geldbedrag, zeg honderdduizend euro!