woensdag 28 maart 2012

Fotoshoot

dinsdag 27 maart  Al heel gewoon voelt deze uitzonderlijk hoge temperatuur in maart. Of het minister Schippers bij haar verdediging tegen de beschuldiging dat zij de kamer willens en wetens verkeerd informeerde zal helpen is nog onzeker, maar het helpt wel om lekker hard te lopen. Bovendien is er veel te zien van de versnelt uitbottende natuur: zelfs pinksterbloemen! Schraal, maar toch!
Het was vreemd mijzelf tot leven zien komen op de buis, ook al duurde het slechts twee seconden. Gisterenavond bleef ik bewust zitten tijdens de reclames. Wachten duurde toch nog lang, dan klinkt Cherry Chost’ ‘People Help The People’ en komen tegelijk de mooie verstilde beelden in de nieuwe Zonnebloemcommercial langs. Riky en ik konden er samen smakelijk om lachen, zo onwerkelijk was het. Vandaag waren er al eerste reacties. “Toen ik de nieuwe Zonnebloemspot zag, realiseerde ik mij dat ik je nog een antwoord schuldig ben!”, opende een berichtje deze morgen.
Vrijdag 3 februari reis ik met Wim, mijn oude Zonnebloemvriend, naar Amsterdam. Gelijk vips, met Els als onze chauffeur. We worden ontvangen door een van de dames van de afdeling communicatie en door Peter Venema, de ‘huisfotograaf van de Zonnebloem’ die wij beiden goed kennen van eerdere opnamen. Na een kopje koffie, een eerste interview en de nodige foto’s wandelen we naar de naburige studio van Koos Breukel, een van Nederlands bekendste fotografen. Dat kan op ons gemak want de dreigende heftige sneeuw is in een groot deel van Nederland aan het vallen behalve in de hoofdstad. Peter bereidt zich voor op een opname die zich al in zijn hoofd afspeelt. Daarvoor gaat hij liggen, wijdbeens, half op het trottoir en de straat, en gebruikt zijn ellebogen als statief voor zijn indrukwekkende camera. Wim en ik lopen op zijn teken onopvallend langs hem heen, dan staan we al voor Koos’ werkplaats. We betreden een donker halletje. Ik schrik terug voor de indrukwekkende figuur van Henk Schiffmacher die ons dreigend bekijkt. Brede borst vooruit, zijn broodboomarmen, waarop geen stukje huid is vrijgelaten, nadrukkelijk in zijn zij gepoot. Pas een tweede aanblik leert dat hij ongevaarlijk is, want een levensgrote foto.
In de tussenkamer staan bureaus, gedomineerd door fikse beeldschermen, waaraan drie jonge mannen foto’s bewerken. Zij laten hun werk in de steek, heten ons welkom en lopen mee naar de eigenlijke studio. Een chaotische ruimte, aan drie zijden behangen met de portretten van BN’ers. Een tafel geheel overladen met potjes, flesjes, kwastjes, poedertjes, tubetjes en koffiebekers: dat belooft een extravagante opmaak! Het hoge plafond wordt bijna geheel in beslag genomen door een lichthapper die het atelier in diffuus daglicht zet. Als Koos ons in het oog krijgt begroet hij ons enthousiast: “Wat zien jullie er prachtig uit! Jassen aanhouden!” Wij tweeën voor de camera, Koos aan de knoppen en zeven man daar achter en omheen. Wij zijn overtuigd: Wim en ik moeten wel interessante personages zijn! Als een aantal opnamen zijn gemaakt worden onze jassen afgenomen, krijgen we koffie en worden betrokken in een interessante discussie over literatuur, kunst en fotografie.
Tijdens de ‘after fotoshoot’ valt de sneeuw zacht maar gestadig. Ik maak mij ongerust over de thuisreis, nog onwetend dat deze dag in de ‘top drie ooit’ van ervaren fileleed zal worden opgenomen.
Langs de Dijk word ik opgewacht door een moeder met twee kinderen, zittend op ‘de Grafzerk’. Zij 
applaudisseren en roepen. Even denk ik vanwege de commercial… Maar nee: “Hup, hup, hup. Knap hoor, ik doe het je niet na!” Tweehonderd meter verder een ander koppel dat mijn verrichtingen nauwlettend observeert. Zij, man en vrouw nijlgans, brengen mij weer terug in de massa.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten