Bekabeling

zaterdag 17 december 2011  We dronken een glas op een vertrekkende collega, daarom zaten Loes en ik niet in de trein die gisterenmiddag de vrachtwagen op de overweg bij Maasbergen open reet. Een vervelend ongeval, vooral voor de talrijke stijf bevroren kalkoenen, die nu zelfs geen troost mogen ontlenen aan hun bestemming: de hoofdrol in een kerstdiner. Tegenspoed achtervolgde mij via Den Bosch tot in eigen huis. Maar dat realiseer ik mij pas nu ik op deze zonnige zaterdagmorgen al halverwege de Hommelstraat loop.
Als we het achtuur journaal op de televisie willen gaan zien weigert de mediabox dienst. Het toont ‘INIT’ en wil ook na herstarten niets anders. Ik herinner mij van een voorgaande storing dat ik het beste via de internetsite naar een oplossing kan zoeken. De gevonden uitkomst werkt echter niet. Toch maar de helpdesk bellen: tien cent per minuut. Na meer dan vijf minuten wachttijd begrijpt de helpdeskmedewerkster mijn probleem en stelt voor de afstandbediening, met de UPC knop ingedrukt, vijftien tellen op de mediabox te richten. Niets dan een kalm blauw televisiebeeld. Ook na meerdere pogingen blijft het resultaat beperkt tot serene stilte. Vanaf haar desk kan de UPC-medewerkster onze mediabox controleren: alles is in orde. Uiteindelijk raadt zij mij aan om de HDMI kabel te controleren. 

“Hoe kan een kabel in de afgesloten kast, plotseling problemen geven?”, vraag ik haar. 

“Slijtage”, oppert zij. “Slijtage?” 

“Jazeker, er gaat veel informatie op en neer, daardoor kan verval in de kabel ontstaan!”
Mijn irritatie neemt toe als de dame aanbiedt een monteur in te plannen, maar waarschuwt dat ik voorrijkosten moet betalen als de HDMI-kabel kapot blijkt te zijn. In de overtuiging dat sleet onzin is, zeg ik haar dat ik de bekabeling opnieuw ga nalopen en haar eventueel voor een reparatieafspraak terug zal bellen. Terwijl ik aan die klus begin mopper ik dat ik dit soort storingen meer dan spuugzat ben. En ook onze meevoelende provider die al bij voorbaat dreigt met voorrijkosten. “Stel je voor,” roep ik verontwaardigd, “vijfenzestig euro boete als het kabeltje kapot blijkt!”
In de krappe kast zitten voor mij veel te veel kabels. Welke is de HDMI? Ik geeft het op en loop naar onze buurtjes. Weer thuis krijg ik de boodschap dat ik verzuimde af te bellen. In de stille huiskamer hoorde Riky de dunne stem van de helpdeskmedewerkster die zich afvraagt waar mijnheer Dekker nou toch is gebleven. Zij heeft mijn irritatie zeker meegekregen! Nou ja, niets aan te doen.
Aanvankelijk lukt het ook Timothy niet. De mediabox blijft hatelijk met INIT reageren en het televisiebeeld loopt zo mogelijk nog blauwer aan dan het al was. Dan vindt hij de oplossing: “Je hebt helemaal geen HD-TV man!” En jawel, als ik het toestel op een analoog kanaal zet krijg ik een keuzemenu en uiteindelijk beeld. Onze zoon blijkt eerder een gelijksoortige storing voor ons te hebben verholpen. Ik herinner het mij vaag. Ook toen probeerde ik het signaal tevergeefs via een HDMI-kanaal te ontvangen. 

Pas op de terugweg zie ik de groep ganzen. Ik ben aan dit troepje gehecht geraakt maar zag het al enkele weken niet. Zij zijn met zestien, gelijk het aantal kinderen in het gezin van mijn ouders. Zes die er uitzien als Grauwe Ganzen, vijf witte en vijf bonte dieren. Doordat zij waarschijnlijk in gevangenschap zijn geboren, hadden zij geen moeder om hen op te voeden. Daardoor hoorden zij niet over de Ganzengewoonte om tijdens koude maanden warmere oorden op te zoeken, maar spelen ook geen rol in kerstdiners.
Vlak bij huis bedenk ik dat het handig is op te schrijven hoe ik een INIT-storing moet oplossen: niet bellen met de helpdesk en mij vooral niet laten kisten door de bekabeling, digitaal noch analoog.